Sołectwo Trzcinica.

Podstawowe informacje.

Sołtys: Krzysztof Ostrowski, zam.Trzcinica,

Prezes OSP: Józef Głowik

Przewodnicząca KGW: Maria Bryja

Prezes LZS: Grzegorz Szar

Prezes Klubu sportowego Volley: Mateusz Żurek

Przewodniczący: Zw.ER i I : Agnieszka Dubiel

Prezes Kółka Rolniczego w Trzcinicy: Janusz Łakomy 

Prezes Stowarzyszenia Rozwoju Wsi Trzcinica "Przyszłość": Anna Parzonka

Położenie.

Sołectwo Trzcinica leży w środkowo-zachodniej części Gminy Trzcinica. W skład sołectwa wchodzą: wieś Trzcinica oraz osady: Siemionka, Aniołka Druga, Jelenia Głowa.

Odległość Trzcinicy do większych ośrodków wynosi:

• Kępno – 15 km,

• Kalisz – 78 km,

• Wrocław – 80 km.

Dziedzictwo historyczne.

Pierwsza historyczna wzmianka o Trzcinicy pochodzi z dokumentu Bolesława Kędzierzawego z 22.06.1149 roku. Jako osada leżąca przy ujściu rzeki Łazy spełniała wymagania obronne. Jeszcze dzisiaj można tutaj zobaczyć usypany kopiec zwany Wzgórzem św. Wawrzyńca, które kiedyś oblewała woda. Jest to grodzisko średniowieczne typu stożkowatego, które literatura archeologiczna traktuje jako obronną siedzibę rycerską. Wzmianka, że Crescenicę darował Paweł Włostowic, pozwala połączyć jej początki z datą fundacji klasztoru Św. Wincentego, która prawdopodobnie przypada na lata 1120–1128, w każdym razie przed 1139 rokiem. Tę darowiznę potwierdził Bolesław Kędzierzawy w roku 1149, papież Celestyn II w roku 1193 i Innocenty III w roku 1201.W XII wieku wieś Trzcinica należała wraz z całą okolicą aż do Prosny do klasztoru Benedyktynów we Wrocławiu. Około roku 1190 posiadali ją Premontratenci z reguły św. Augustyna klasztoru św. Wincentego we Wrocławiu, którzy w następnym roku otrzymali Opatów i Słupię, a Trzcinicę sprzedali w roku 1203, która to ostatecznie przed rokiem 1245 przeszła w posiadanie biskupa wrocławskiego. W 1204 roku książę Henryk, syn Bolesława uwolnił mieszkańców Trzcinicy od opłaty podworowego.

Książę Władysław Lasonogi swym testamentem z 1231 roku zapisał Wielkopolskę wraz z tymi ziemiami Henrykowi Brodatemu, co dało asumpt do późniejszych walk Henryka z Władysławem Odonicem, kończących się zwycięskim dla Henryka przyłączeniem tych ziem do Śląska.

W 1239 roku Henryk, książę Śląska, Krakowa i Polski pozwala osadzić Trzcinicę na prawie niemieckim. Stosunkowo wcześnie, zarówno we wsi jak i miastach na prawie niemieckim osiedla się, obok ludności niemieckiej, ludność rodzima – słowiańska, pruska i węgierska. Tej ludności zapewniono taki ustrój agrarny i takie prawa, jakie posiadała ona we własnym kraju. Przez długi czas warstwy rządzące korzystały z nadwyżek rodzimej ludności, którą osiedlano na własnej ziemi w zamian za uiszczanie określonej renty gruntowej, tj. robocizny, świadczeń w naturze lub pieniądzu. Sytuacja chłopstwa wielkopolskiego zmieniała się w XIII i XIV stuleciu. Jest to okres wielkiego osadnictwa średniowiecznego, które na obszarze Wielkopolski przybrało szczególnie szerokie rozmiary. Pod ciosami siekiery cofnęły się granice lasów. Na nowo użyźnionych ziemiach wyrosły dziesiątki nowych osiedli.

W 1294 roku Przemysław II zabrał braciom Mikołajowi i Michałowi, którzy wspólnie z innymi najeżdżali dobra kościelne, ich dziedzictwo i nadał je arcybiskupowi gnieźnieńskiemu. 24.06.1360 roku biskup wrocławski Przecław nadał Trzcinicę kanonikowi poznańskiemu Stefanowi Gromossy w dożywocie. Kanonik ten w kilka lat doprowadził do wzorowego porządku wsie sobie nadane, w niektórych pobudował kościoły i obdarował je gruntami. Potem dopiero przeszła ona w ręce prywatne i weszła w skład powiatu wieluńskiego.

Gdy Trzcinica znalazła się w obrębie powiatu wieluńskiego, zaczął władać nią bardzo popularny na ziemi wieluńskiej ród Stogniewów. W 1400 roku w dokumentach występuje Stogniew z Trzcinicy, właściciel Pomian, Smardz, Wodzicznej i Dobroszyna. Następnie możemy spotkać się już tylko z pochodnym nazwiskiem Trzcińskich. Trzcińscy posiadali Trzcinicę do 1812 roku. Ignacy Trzciński i baron Knobelsdorf zamienili się swoimi majątkami. I tak od początku XIX wieku dobra trzcinickie znalazły się w rękach niemieckich. W końcu XVIII wieku całkowitej zmianie uległy warunki polityczne, w jakich dotychczas rozwijała się Trzcinica. Wraz z Wielkopolską, w wyniku drugiego rozbioru Polski, dostała się pod panowanie pruskie. Zajęte przez Prusaków tereny nazwane zostały Prusami Południowymi i podzielono je na trzy departamenty. Trzcinica znalazła się w departamencie kaliskim i nadal należała do powiatu ostrzeszowskiego. Zmianie przynależności państwowej towarzyszyło wprowadzenie pruskiego ustroju polityczno-administracyjnego. Wprowadzono język niemiecki jako urzędowy, toteż źródła z tego okresu napisane są w tym języku. Pomimo okresu zaborów Trzcinica nadal się rozwijała.

Środowisko kulturowe, zabytki.

Do obiektów zabytkowych oraz atrakcyjnych przyrodniczo na terenie Trzcinicy i jej okolic należą:
1.   Kościół p.w. Św. Stanisława Biskupa – został zbudowany około 1805 roku za wsparciem finansowym Anieli z Jastrzębskich Trzcińskiej Stefanowej. Posiada on styl klasycystyczny, jest murowany, kryty dachówką, Znajdują się tam figury drewniane z końca XVIII wieku. Z tego okresu pochodzi również ambona i konfesjonały, chrzcielnica jest wykonana w stylu rokoka. Wśród klasycystycznego wyposażenia znajduje się późnogotycka rzeźba nieznanej świętej z ok. 1510 roku oraz kielich mszalny z 1747 roku. Sklepienie kościoła zdobią obrazy z roku 1891. Nad chórem widzimy obrazy: „Zastępy aniołów”, „Śmierć Stanisława”, „Trójca Św.”, „Niepokalane poczęcie Maryi Panny”, a nad prezbiterium „Adoracja Najświętszego Sakramentu przez aniołów”. W kościele znajdują się trzy ołtarze:

• Ołtarz główny z figurą ukrzyżowanego Chrystusa,

• Ołtarz Matki Boskiej z obrazem Matki Boskiej Częstochowskiej,

• Ołtarz Najświętszego Serca Jezusowego obok ambony.
  
  
  

Kościół w Trzcinicy był kilkakrotnie remontowany i malowany. W roku 1995 został na nowo otynkowany na zewnątrz, natomiast w 1998 roku pomalowano i odnowiono jego wnętrze. Od roku 1967 jest on wpisany do rejestru zabytków.
2.   Plebania z 1856 roku,
3.   Zespół dworski w Trzcinicy. Dwór został wybudowany około 1889 roku, murowany, piętrowy, portal z balkonem na 2 parach kolumn z balustradą metalową, dach mansardowy. Był dworkiem dziedzica majątku ziemskiego Trzcinica. Ostatnim dziedzicem był Niemiec Maksymilian Blau, który mieszkał w Trzcinicy aż do wkroczenia wojsk radzieckich 18.01.1945 roku. Park został przedzielony szosą do Lasek. W pozostałościach parku znajdują się trzy kasztanowce o obwodach 294, 296 i 343 cm.
4.   Pięć spichlerzy po przeciwnej stronie szosy XIX/XX w., cztery przerobione na mieszkania,
5.   Kopiec Św. Wawrzyńca – grodzisko stożkowate w dolinie wśród łąk, ok. 200 m na wschód od kościoła, XIV wiek, zwane wzgórzem św. Wawrzyńca, miejsce średniowiecznej siedziby rycerskiej. Topola na grodzisku o obwodzie 380 cm.
6.   Dawny szpital – obecnie organistówka,
7.   Szkoła parafialna z 1881 roku obecnie mieszkalny w rękach prywatnych.
8.   Szkoła ewangelicka z 1879 roku – obok toru kolejowego.

Ludność.

Trzcinica na koniec października 2008 roku miała 1249 mieszkańców.

Przedsiębiorstwa.

Na terenie sołectwa Trzcinica znajduje się wiele firm i zakładów rzemieślniczych (głównie z branży stolarskiej, murarskiej i produkcja opakowań). Znajduje się też restauracja z miejscami noclegowymi i stacja benzynowa.



Budynek przy stadionie sportowym należący do LZS w Trzcinicy.



Dom Ludowy w Trzcinicy.



Remiza OSP w Trzcinicy.



Urząd Gminy w Trzcinicy.